miércoles, febrero 08, 2006

Febrero

Ternura
Que se escapa
Despacito
Por la comisura de tu boca,
Deslizándose,
Hacia mí.

Como si fueran palabras,
Que se enlazan,
Solas,
Entre susurros de viento,
Bailando,
En las hojas.

No somos capaces
De asirnos fuertes
Como árboles al tiempo,
Ni apreciamos,
Desde bajo,
Los miles de pájaros
Que anidan en las ideas.

Muevo las manos,
Queriendo atrapar el polvo,
Los siglos de polvo
Que van acumulándose
En el peso de mis hombros.
Los cristales rotos,
Que van deformando mi cara.

Y me miras,
O creo que me miras,
Por debajo de las arruguitas
Que obligo formar a tus ojos,
Cuando te hago reír.

Y te miro,
Desde mi transparencia,
Por debajo de mi esqueleto,
Mi fuerza de barro húmedo,
La madera de mis pasos,
Que me llevan.

Me llevan,
Donde quieren,
¡No se yo!.

Ternura
Que se escapa
Despacito…

No hay comentarios:

KulturArt